من در سابق، در باب ورزش چیزهایی گفتم و نمی دانم ورزشکارهای ما و جوانهای ما شنیده اند و یادشان هست یا نه؟

من اعتقادم این است که ورزش در اصل یک حرفه نیست. ورزش یک شأنی از شئون زندگی است، مثل غذا خوردن. هر کسی که غذا می خورد، ورزش هم باید بکند. اصلاً خدای متعال این جسم را جوری آفریده که اگر شما ورزش نکردید، مثل این است که نخوابیدید، مثل این است که غذا نخوردید، یعنی خلاف مقتضای جسم عمل کردید. اگر خدای متعال می خواست این بدن تحرک نداشته باشد، او را عضلانی نمی آفرید. او را با این مفاصل نمی آفرید. این مفاصل برای این است که باید تحرک ایجاد کند. انسانی که راه نرود، خم و راست نشود، تکان نخورد، در میدانهای سخت، بدن خودش را به کار نیندازد، جسم را معطل گذاشته است.

بنابراین ورزش یکی از شئون زندگی است؛ این دید عمومی بنده نسبت به ورزش است. یعنی نگاه اصلی و عمومی من به ورزش این است که همه باید ورزش کنند؛ بزرگ و کوچک، زن و مرد، پیر و جوان.

نوشته شده در چهار شنبه 3 / 11 / 1390برچسب:,ساعت 11:25 توسط محمد واحدیان|

» چراپیاده روی؟
» رهبرو پیاده روی
» ورزش از دید رهبر
» پیاده روی و زیارت اربعین
» احادیث ورزشی
» کاهش وزن و پیاده روی